Main Search
Forum NARUTO WORLD FOREVER Strona Główna
 
 
FAQ Members Groups Profile Private Messages

Obyczaje (przeniesione ze starego forum)

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum NARUTO WORLD FOREVER Strona Główna -> Japonia
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Satoshi
Administrator



Dołączył: 30 Sie 2005
Posty: 96
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Jastrzębie

PostWysłany: Śro 9:55, 31 Sie 2005    Temat postu: Obyczaje (przeniesione ze starego forum)

Wysłany: 08 Lip 2005 09:45 pm
Shikamaru
Senin
Dołączył: 06 Lip 2005
Posty: 149
Skąd: Głogów



Staram sie tu zamieścić jak najwięcej o obyczajach Japońskich.Jak byście chcieli coświedzieć to piszcie jętnie odpowiem

ps:to wszystko co tu umieszcze nie jest moim dziełem tylko kogoś innego mam nadzieje że wam to nieprzeszkadza pozdro



Sztuka bonsai
Wysłany: 08 Lip 2005 09:48 pm
Shikamaru
Senin
Dołączył: 06 Lip 2005
Posty: 149
Skąd: Głogów


Sztuka bonsai powstała w Chinach, lecz jej nazwa wywodzi się z języka japońskigo , gdyż to właśnie dzięki Japonii została rozpowszechniona. Japońskie słowo bonsai składa się z dwóch części: "bon" oznacza pojemnik a "sai" drzewo, roślinę. Inspiracją dla twórców bonsai są drzewa rosnące w swym naturalnym środowisku. Japończycy obecnie uznawają je za symbol pokoju, co podkreślają w każdej broszurce na ten temat. Pierwowzory bonsai znane były w Chinach już za panowania dynastii Cin (221 - 207 p.n.e.) w postaci pun - ching i pun - sai, określanych wspólnym mianem pen - jing. Pun - ching to stworzone w naczyniu o kształcie tacy pejzaże w miniaturze. Pung - sai to miniaturowe drzewko uprawiane w płaskim pojemniku, czyli dzisiejsze bonsai japońskie. W tych czasach było to sztuką elitaną, uprawianą głównie w szlacheckich i samurajskich dworach oraz w klasztorach. W okresie Edo (1603 - 1868), za czasów panowania rodu Tokugawa sztuka ta stała się znana całemu społeczeństwu Japonii. Do czasów dzisiejszych rośnie przy cesarskim pałacu w Tokio bonsai uformowane w pierwszej połowie 17. wieku z sosny drobnokwiatowej. Prawdopodobnie jest to najstarsze bonsai
w Japonii.
W różnych dziedzinach sztuki japońskiej, łącznie z bonsai można zauważyć podstawowe kanony piękna jakimi kierują się japońscy twórcy bonsai, czyli wytwornej prostoty. Dla początkujacych ważne jest zrozumienie na czym polega różnica pomiędzy bonsai a zwykłym drzewkiem. Każde bonsai odznacza się niepowtarzalnym charakterem. Drzewko powinno być posadzone w pojemniku, którego kształt, pojemność i kolor muszą harmonizować z formą drzewka, jego wiekiem i kondycją. Pojemnik w sztuce bonsai odgrywa bardzo ważną rolę i razem z drzewkiem stanowi o pięknie kompozycji. Ważne jest aby bonsai miało formę jak najbardziej zbliżoną do drzew rosnących w naturze.


ps:sam mam w domu bonsai ale takie polskie kiedyś umieszcze tu fote



Sztuka układania kwiatów
Wysłany: 08 Lip 2005 09:55 pm
Shikamaru
Senin
Dołączył: 06 Lip 2005
Posty: 149
Skąd: Głogów


Z dedykacją dla Sakury-chan która przecież kocha kwiaty

Ikebana-słowo zwykle jest przetłumaczone jako " Japońska sztuka przygotowania kwiatów", ale materiały użyte do tworzenia ikebany to mogą być również świeżo ucięte gałęzie, winorośle, trawy, jagody, owoce, nasiona i kwiaty, jak również wysuszone rośliny.Jako jedna z tradycyjnych sztuk Japońskich, ikebana rozwinęła swój własny symboliczny język,jak również dekoracyjne pojęcia. Relacja między materiałami; styl przygotowania; wielkość, kształt, budowa, ton i kolor pojemnika; i miejsce i okazja dla jego pokazu są zupełnie niezwykle ważnymi czynnikami. W jego ponad pięćsetnej historii był szeroki zasięg form, od skromnych kawałków dla ozdoby domu do ogromnych krajobrazów i nowatorskich rzeźbiarskich prac, które mogą napełnić całą salę wystawy. Jego religijne początki i silny związek z naturalnym cyklem narodzin, wzrostu, rozkładu i odrodzeniamoże dać ikebanie głęboki duchowy wymiar.


Rozmaitość naturalnego krajobrazu Japonii i rolniczego sposobu życia przygotowała grunt dla rozwoju ikebany. Decydujący wpływ miało wprowadzenie Buddyzmu z China w szósty wieku i wraz z tym, kwiatowe ofiary (kuge) dla Buddy i dusz zmarłych. Ofiary miały formę prostej, symetrycznej kompozycji trzech łodyg, aż do początku siedemnastego wieku, który to rozwinął się styl zwany rikka, dosłownie "stojące kwiaty", stworzone przez mnichów buddyjskich szkoły Ikenobo. Ta złożona forma artystyczna była robiona w wysokich brązowych naczyniach i wymagała dużych umiejętności technicznych. Główna część , symbolizująca niebo albo prawdę, była zwykle asymetryczna, zginająca się w prawo. Liczne inne gałęzie, każdy z własnym symbolicznym znaczeniem i dekoracyjną funkcją, pojawiły się od centralnej części, rdzenia wymyślonej kuli. Jako całość , praca rikka była mikrokosmosem, który reprezentował cały wszechświat przez obraz krajobrazu. Główne cechy - asymetria, symbolizm i przestrzenna głębokość - miała silny wpływ na późniejszy rozwój. W surowym kontraście do rikka, jest prosta chabana, dosłownie "herbata kwitnie", zapoczątkowany jako część uroczystości herbaty (chanoyu) w szesnastym wieku. Skomponowanie jednego albo dwóch kwiatów lub gałęzi w małym pojemniku, chabana stała się podstawą spontanicznego stylu zwanego nageire - " rzucić", w którym kwiaty były układane w wysokiej wazie z małej ilości materiałami i używane były subtelne środki techniczne, by wyprodukować proste, poetyckie wywoływanie naturalnego piękna. Rikka i nageire definiują pewien rodzaj kontrapunktu w dalszej historii ikebana. Z jednej strony , kładziony był nacisk na złożoność techniki, w dużej mierze na symbolizm i stałość stylów. Z drugiej strony była spontaniczność, prostota, sugestuwność i szacunek dla naturalnych cech samych materiałów. Podczas okresu Edo (1600 - 1868), Japonia cieszyła się wewnętrznym spokojem i mocnym rozwojem gospodarczym. Ikebana, początkowo praktykowana przez mnichów buddyjskich i członków sądu i arystokracji, praktykowana była szerzej przez samurajów, bogatych kupców i innych, włączając w to kobiety. Podczas tego okresu, styl rikka stał się sztywny i sformalizował dlatego też prostszy styl zwany seika albo shoka - "życie kwitnie", pojawił się i zyskał większą popularność.Wiele nowych szkół wypromowało ich własne wersje ale trzy gałęzie w kompozycji stały się znane jako ten (nieba), chi (ziemia) i jin ( człowiek) . Odmiany tej formy stały się podstawą wszystkich instrukcji ikebana, nawet w najnowocześniejszych szkołach.



Ceremonia picia cherbaty
Wysłany: 09 Lip 2005 12:45 am
Shikamaru
Senin
Dołączył: 06 Lip 2005
Posty: 149
Skąd: Głogów


Historia herbaty
Być może jedna z najbardziej fascynujący sztuk, która łączy się z samurajami jest cha no yu, albo uroczystość herbaty.

Herbata stała się popularna w Japonii podczas wczesnego okresu Kamakura w dużej mierze dzięki wysiłkom mnicha Eisai (1141-1215); mniej więcej pięćdziesiąt lat później mnich Zen Dai-o (1236-1308) wrócił z wizyty w Chinach i przywiózł ze sobą wiedzę o uroczystości herbaty jaka była praktykowana w Chinach w klasztorach Zen. Kolejni mnisi udoskonalili sztukę,aż duchowny Shuko (1422-1502) przedstawił uroczystość herbaty szogunowi Ashikaga Yoshimasa. Yoshimasa, jako człowiek sztuki, przejął uroczystość herbaty prawie natychmiast i w tym miejscu cha no yu zaczęła się rozwijać w kręgach świeckich.

Początkowo herbata była eliksirem klasy wyższej.To zaczęło nie zmienić się z nadejściem Sen no Rikyu. Człowiek z środowiska kupieckiego z Sakai, Rikyu (znany jako Sôeki) został szkolony jako człowiek herbaty w eleganckim stylu Ashikaga. Uroczystość parzenia herbaty korzystała z eleganckich i drogich sprzętów chińskich. To właśnie Rikyu zamienil drogie sprzęty na praktycznyne i tanie oraz zaczął tytulować miesjce gdzie odbywał się taki obrzęd - "chatą trawy" czyli teahouse. Jedyna droga do herbaciarni wiodła przez małe drzwi, nijiriguchi, które miały jakieś dwa i pół stopy powierzchni. Dlatego goście wpełzali do środka, co miało nadać rytuałowi miarę równości wszystkich znajdujących sie w jego wnętrzu.

Uroczystość parzenia herbaty

Uroczystość herbaty normalnie miała miejsce w herbaciarni, chachitsu. Goście wchodzili przez nijiriguchi, samurajowie zostawiali ich mieczów na zewnętrz. Herbaciarnia została zaprojektowana tak, po wejściu dostrzega się najpierw zwój wiszący w tokonoma - alkowie.Zwój ten był normalnie kaligrafowany, tematem jego często były rzeczy proste, takie jak Ichibutsu mu Honrai (" pierwotnie nie ma niczego"). Zwój ten był wybierany przez gospodarza, by stworzyc nastrój, goście zazwyczaj spędzali chwile doceniając zwój a następnie zasiadali wokół małego paleniska znajdującego się w centrum.

W tym momencie wchodzi gospodarz, zaś głowny gość dziękuje mu za zaproszenie i pyta się o zwój lub o inną rzecz znajdującą sie w środku.Podczas ceremonii wszelkie rozmowy powinny odnosić się tylko do obchodzonej ceremonii wszelkie inne są uważane za niegrzeczne. Goście sporzywaja lekki posiłek - kaiseki. Serwowane jest również sake w płytkich miskach, wraz z owocami lub lekkim deserem.Następnie goście opuszczają herbaciarnię a gospodarz przygotowuje wszystko do picia herbaty. Kiedy goście powracają, gospodarz ogrzewa wodę w metalowym czajniku i wypłukuje oraz wyciera miski i sprzęt. Umieszcza zieloną herbatę w miskach, po czym chłoszcze ja bambusową miotełką, aż powierzchnia stanie się nieznacznie pienista i podaje gością. Używane są dwa rodzaje herbat: koicha - używana formalnie, posiada głebszą konsystencję i gorzki smak oraz usucha - nieformalna. Koicha podawana jest na początku i wszyscy goście pija ja z jednej miski. Później w uroczystości uzywana jest usucha - podawana w indywidualnych miskah. Miski do herbaty mogą zmieniać się zależności od gustu gospodarza lub pory roku. Zimą uzywane są misi głębsze, ktore mają utrzymywać ciepło, zaś latem miski płytsze i obszerniejsze by wypuścić ciepło i sprawić wrażene chłodu.






Wysłany: 09 Lip 2005 12:51 am
Shikamaru
Senin
Dołączył: 06 Lip 2005
Posty: 149
Skąd: Głogów


Klasyczne teatry japońskie

Trzema najbardziej znanymi sztukami scenicznymi są:bugaku, No, bunraku.

Bugaku

Nazwa:taniec z towarzyszenim muzyki.
Scena:Bugaku zawsze odbywa sie pod gołym niebem, na terenie palacu, rezydencji.Sceną jest podest o rzucie kwadratu, znajdujący sie metr nad ziemią, otoczony rampą.Scenografia jest jak najbardziej uproszczona.Na tyłach sceny stoją dwa bębny.
Podział: Tańce dzielą sie na dwa rodzaje: na te z "lewej strony" i te "z prawej strony" sceny.Te z "lewej strony" wywodzą się z chin i Indii, a w kolorystyce strojow tancerzy przeważają takie kolory jak szkarlat czy cynober.Zaś te z "prawej strony"Pochodzą z Korei a tancerze ubierają się na zielono i zółto.
Strój: W skład stroju tancerza bugaku wchodzi obowiązkowo turban personifikujący ptaki, i luźne szaty z dość długimi rękawami.


NO

Nazwa: umiejętność.
Scena:jest podniesiona na okolo 1,4 metra ponad ziemią, o rzucie kwadratu o boku okolo 6 metrów.Pod podłogą sceny umieszczone są puste naczynia gliniane, ktorych zadaniem jest zwiększenie rezonansu .Po lewej stronie znajduję się długi - 16 metrowy - most zwany hashigakari, który łączy scenę z garderobą aktorów.Między tym mostem a widownią rosną 3 sosny symbolizujące szczęście i długie życie.Scena otoczona jest czterema filarami na których wspiera się dach przypominający zadaszenie świątyni.
Stroje:Stroje aktorow odznaczają się bogactwem i okazałością.Maski i peruki nosi zasadniczo tylko główny aktor zwany - shite.Ważną rolę odgrywa oprócz masek także wachlarz.
Od umiejętności shite'a zależy przebieg całego przedstawienia.Pomocnikiem shite'a jest drugi aktor - waki. Pomoga on głównemu aktorowi na scenie, jego kwestia ogranicza się zwykle do deklamacji. W teatrze No ważną role ogrywa orkiestra składająca się zwykle z flecisty i dwóch perkusistów.Zadaniem orkiestry jest wywołanie odpowiedniej atmosfery dla sztuki.


Bunraku

Bunraku to teatr lalek, ktorego historia sięga XVI wieku.Początkwo lalki były wykonywane z gliny, lecz z czasem zastąpily je drewniane odpowiedniki z ruchomymi częściami. "Lalki" te mogą mieć od 90 do 140 cm i ważyć od 6 do 25 kilo!!To nie nasze Barbi:)Do ich poruszania na scenie potrzebnych jest 3 animatorów. Głowny animator porusza głową, korpusem i prawą ręką lalki, drugi prowadzilewy bark i biodro, zaś trzeci zajmuje się nogami. Umownie animatorow nie spostrzega sie na scenie - tak jakby ich tam wogóle nie było. Muszą być oni idealnie zgrani, by ruchy postaci były płynne i naturalne.Lalka taka potrafi wykonać każdą kombinacje ruchów.Oprocz animatorow i lalek w teatrze bunraku bierze udzial komentator, ktory swym głosem ożywią lalki, ktore przecież nic nie mówią. Komentator taki musi się śmiać, płakać, panikować, drżeć...slowem musi udawać wszystkie emocje, głosy...taki nasz Cezary Pazura:)



Origami
Wysłany: 09 Lip 2005 12:52 am
Shikamaru
Senin
Dołączył: 06 Lip 2005
Posty: 149
Skąd: Głogów


Co to jest origami?

Origami to sztuka składania papieru, znana w Japonii od najdawniejszych czasów, dziś bardzo rozpowszechniona i ogromnie popularna. Nieomal każdy Japończyk potrafi z kawałka papieru wyczarować fantastyczny świat zwierząt i innych postaci czy przedmiotów; pod zręcznymi palcami ożywają, przybierając realne kształty. To, co można wydobyć z kawałka papieru, zależy właściwie od fantazji i znajomości reguł składania. Główną zasadą origami jest zaginanie papieru wzdłuż prostych linii we wszystkich kierunkach - powstałe w ten sposób płaszczyzny są tylko nakładane na siebie symetrycznie. Jeżeli chcemy zrozumieć, w jaki sposób narodziło się origami, musimy wrócić do VII wieku, kiedy to Japonia była odizolowana od reszty świata, zaś panującą religią była narodowa religia shinto. I kiedy Japończycy zaczęli kontaktować się z Chinami, to oprócz różnych towarów sprowadzali papier. Technika wyrabiania papieru ręcznie czerpanego znana była jedynie Chińczykom, sprowadzany do Japonii papier był więc towarem bardzo drogim. W Japonii papier kojarzony był z bogiem. Po japońsku KAMI to bóg. KAMI to również papier. W obu przypadkach dźwięk jest ten sam: papier i bóg to jedność. Japończycy przyozdabiali swoich bogów w papierowe symbole boskości. Od tej pory zaczęła się sztuka origami - traktowana jako czysta sztuka o znaczeniu magicznym. I ta właśnie tradycja przetrwała do dzisiaj. Japończycy składają bogom w ofierze papierowe wota, prosząc o zdrowie i szczęście dla siebie i swoich najbliższych.
Historia mówi nam, że już w IX wieku tworzone były przeróżne formy i kształty z papieru, zaś dziewczynki bawiły się wtedy papierową żabką. Pojawił się więc element zabawy. Na przełomie XVII i XVIII wieku Japończycy opracowali własną technikę wyrobu papieru nazywanego "washi" i zaczęli go produkować w dużych ilościach. Stał się, co naturalne, towarem tańszym, a przez to szerzej dostępnym. Właśnie od tej chwili rozpoczyna się pełny rozkwit origami sztuki ofiarowanej Bogu, i origami - sztuki o charakterze świeckim, użytkowej, związanej z czystą przyjemnością, zabawą. W 1797 roku wydano w Japonii pierwszy podręcznik origami. W książce pokazano czterdzieści dziewięć sposobów składania żurawia, który w Japonii jest symbolem życia i szczęścia. Japończycy uważają, że jeden żuraw, to sto lat życia, składają więc tysiąc żurawi (kompozycję "tysiąc żurawi"), aby żyć długo w zdrowiu i szczęściu. W końcu XIX wieku Japonia otwiera się na wpływ Europy i chłonie jej kulturę. W życiu codziennym Japonii pojawiają się nowe przedmioty, inne niż rodzime. Japończycy zaczęli je poznawać, aby między innymi dowiedzieć się, w jaki sposób zostały zrobione. Ażeby wykonać te przedmioty z papieru, nie gubiąc po drodze rzeczywistego ich kształtu, musieli oni szukać nowych sposobów składania. W tradycyjnym origami najistotniejszy był kształt-symbol. Kompozycja danej rzeczy, będącej fragmentem natury, była sprowadzona do znaku. Znaku, który w lapidarny sposób ją charakteryzował. Natomiast współczesne origami pragnie możliwie najwierniej oddać otaczający świat - chce, aby składający, w oparciu o obserwację z natury, stworzył realistyczny jej obraz. Te dwie formy - pierwsza tradycyjna, zawierająca filozoficzno-symboliczny obraz świata, i druga, która chce w naturze odnaleźć całą gamę jej barw, piękno i wielość skomplikowanych form i kształtów - są w dzisiejszej Japonii bardzo powszechne i popularne. Obie pozwalają na rozbudzenie w dziecku ciekawości otaczającego je świata, na rozbudzenie w nim inwencji i fantazji.
Współczesne origami dąży do pokazania całego bogactwa i możliwości składania papieru, dlatego japoński papier jest tak różnorodny w swej grubości, fakturze i kolorystyce. Arkusz papieru bywa kolorowy tylko z jednej strony, z drugiej jest biały. Spotyka się także papier drukowany w różne wzory. Czyni się to wszystko po to, aby jak najlepiej pokazać złożony i zarazem barwny świat japońskiej tradycji. Bywa często, że łączy się ze sobą kilka kawałków papieru (trzy, cztery), aby zbudować tylko jedną większą formę. Zdarza się też, że z jednego kwadratu poprzez nacinanie, układa się cały łańcuch żurawi połączonych ze sobą. Żurawie mogą być tej samej wielkości lub zróżnicowane - jedne mniejsze, inne większe - lecz wszystkie w jednym zwartym łańcuchu. Bardzo często nacinanie arkusika daje o wiele szersze możliwości twórcze. Dzisiaj, gdy tempo życia jest o wiele szybsze niż przed wiekami, o wiele szybciej i częściej przybywają nowe formy i kształty. I są one obok nas, w naszym codziennym życiu - origami musi więc także poszukiwać coraz to innych sposobów składania, aby w papierze ukazać nowe kształty, oddać ich istotę.
Origami to świat czarów i głębokiej mądrości filozoficznej, świat przekazywany przez pokolenia pokoleniom. I dzisiaj, kiedy Japonia postawiła na szybki rozwój ekonomiczny i gospodarczy, nic nie wskazuje na to, aby Japończycy zamierzali zarzucić sztukę składania papieru. Ostatnio, ażeby zdać egzamin do wyższych szkół artystycznych, trzeba wykazać się umiejętnością sztuki origami. Podobnej wiedzy i umiejętności wymaga się od dziewcząt, które ubiegają się o pracę stewardessy. Wróćmy jednak do historii. W 1922 roku amerykański podróżnik zachwycony sztuką składania napisał książkę "Origami" i wydał ją w Stanach Zjednoczonych. Pisał w niej o małej dziewczynce, która z niebywałą zręcznością i dokładnością składała przy nim kilkadziesiąt papierowych zwierzątek i innych przedmiotów. Zdolności manualne dziecka, jego wrażliwość na otaczający świat, naturalna chęć przygody i poznania, wszystko to wykorzystano w nauce origami w przedszkolu. Origami stało się w Japonii jednym z niezbędnych elementów wychowania dziecka, rozwijania jego fantazji i pokazywania mu świata poprzez umożliwienie samodzielnego tworzenia. Jest to więc obok zabawy, która dostarcza dziecku radości, działanie kształtujące osobowość małego człowieka, zmierzające do poznania własnej wartości. Nie trzeba chyba nikogo przekonywać, że jest to bardzo ważny element szczęścia w dorosłym życiu. Origami wymaga od dziecka precyzji składania, wymaga wielkiej koncentracji - poszczególne czynności muszą być bowiem wykonane ściśle w określonej kolejności. Jest tu więc miejsce także na naukę logicznego myślenia. Pamiętajmy, origami nie potrzebuje specjalnych narzędzi, wystarczą tylko dwie ręce. Ręce, które z czasem stają się coraz bardziej wrażliwe i sprawne.
W Japonii wszelkie przejawy życia znajdują odzwierciedlenie w jedynych, właściwych im formach. Już sam sposób, w jaki Japończyk siada, układając odpowiednio ręce i nogi, sposób, w jaki prowadzi rozmowę z gośćmi, świadczą o zachowaniu dobrych tradycji oraz o przestrzeganiu ustalonych kiedyś norm. Japończycy dużą uwagę przywiązują do układania, składania i pakowania. Codziennie składają kimono, także według pewnej określonej kolejności. Codziennie składają kołdrę w sposób właściwy dla tych właśnie przedmiotów. Tak było od wieków. Przez wszystkie lata Japończycy opracowali najwygodniejsze i najpiękniejsze sposoby składania, tak więc nie tylko papier był w tej dziedzinie wyłącznym przedmiotem ich zainteresowań. Życie codzienne starano się tak zorganizować, żeby ułatwiło pracę i kontakty międzyludzkie.
W sztuce origami jest tak jak w życiu - im głębiej się w nią wnika, tym większą ma ona wartość. W Japonii sztuka origami jest bardzo popularna wśród dzieci przedszkolnych i szkolnych. Sztukę tę coraz częściej wykorzystuje się w zajęciach z dziećmi chorymi, upośledzonymi fizycznie i umysłowo. Origami to również doskonała gimnastyka pamięci dla ludzi starszych, dotkniętych sklerozą. Proszę pamiętać o tym, że origami to przede wszystkim piękna forma, dlatego nie martwcie się brakiem specjalnego, eleganckiego papieru, wystarczy, jeżeli zaopatrzycie się w tani zeszyt z kolorowym papierem do wycinanek. Trzeba tylko poszczególnym kartonikom nadać kształt kwadratu, najlepiej o wymiarach 15 cm x 15 cm, i zacząć składać.
Życzę przyjemnej zabawy.




Wysłany: 09 Lip 2005 12:55 am
Shikamaru
Senin
Dołączył: 06 Lip 2005
Posty: 149
Skąd: Głogów

Gejsze

W epoce Takagawa wykształcił się zawód gejszy - wyjątkowy produkt tradycyjnego społeczeństwa japońskiego. Gejsze pozostawały do dyspozycji nowej miejskiej burżuazji. Gejsza wywodzi się od długiego, darzonego szacunkiem łańcucha kurtyzan, które zabawiały arystokrację tańcem, śpiewem, recytacją poezji, a niekiedy także sztuką miłosną. Te umilające czas panie, zyskały jako gejsze większe znaczenie, gdy w miastach handlowych takich jak Edo i Osaka, urządzono dzielnice rozkoszy - "miasta w których nie było nocy". Klientami byli głównie bogaci kupcy. W najlepszych lokalach rozrywkowych gejsze musiały być wykształcone i utalentowane w dziedzinie sztuki. Pełniły one sztukę partnerki do konwersacji. W innych lokalach służyły bardziej otwarcie miłości cielesnej. W obu przypadkach służyły rozrywce ludzi zamożnych, w społeczeństwie które musiało przestrzegać surowych zasad moralnych, określających zakres obowiązków każdego japończyka. Z racji tego że gejsze często świadczyły swe usługi wysoko postawionym politykom oraz urzędnikom, były one w stanie wejść w posiadanie informacji dzięki którym stawały się one bardzo wpływowymi osobami. Dzięki temu gejsze niejednokrotnie miały wpływ na losy wielu miast, a może nawet państwa.



Wysłany: 09 Lip 2005 01:07 am
Shikamaru
Senin
Dołączył: 06 Lip 2005
Posty: 149
Skąd: Głogów


HISTORIA I RODZAJE JAPOŃSKIEGO KIMONA

Zarys dziejów ubioru w Japonii


Japońskie ubiory przechodziły bardzo powolne przemiany, co świadczy o narodowym charakterze Japończyków i szacunku dla tradycji. Raz wykształcone formy ubioru przetrwały i są stosowane do dziś.
Tak samo materiał, jak jego wzornictwo i kolorystyka zawsze były związane z warunkami klimatycznymi Japonii. Ubiory szyto z tkanin szybko pochłaniających wilgoć oraz pot - dawniej z lnu, zaś w czasach nowożytnych z jedwabiu lub bawełny. We wzornictwie przeważały motywy roślinne oraz przygaszone kolory, jakie występują w przyrodzie i krajobrazie japońskim.

Okres Yayoi (300 r. p.n.e - 300 r. n.e)

Noszono wówczas tzw. kantoi, ubiór zrobiony z prostego kawałka materiału utkanego z włókien roślinnych lub kory. Pośrodku wycinano otwór na głowę, boków nie zszywano, tylko przewiązywano całość w pasie.


Okres Asuka (600 - 700 r.)

W tym okresie Japonia pozostawała pod silnym wpływem kultury chińskiej. W naśladowaniu chińskich zwyczajów przodował dwór cesarski, na którym zaczęto nosić szaty podobne do chińskich.


Okres Heian (782 - 1185 r.)

Ubiory wzorowane na chińskich zaczęto przystosowywać do gustów dworzan japońskich. W efekcie powstał charakterystyczny ubiór damski zwany junihitoe, składający się z kilkunastu nałożonych warstwowo szat, noszonych na uroczyste okazje. Podstawowa forma szat jest wyraźnie chińska, ale ubiór jako całość już typowo japoński.


Okres Kamamkura (1185 - 1333 r.)

Upadek arystokracji spowodował uproszczenie sformalizowanego i niewygodnego stroju dworskiego oraz przystosowanie go do wymogów życia codziennego.


Okres Azuch, Momoyama i Edo (1333 - 1867)

Z uproszczonego stroju dworskiego wykształciło się kosode, które upowszechniło się wraz z rozwojem kultury mieszczańskiej i stało się strojem narodowym ? ubiorem wspólnym formą wszystkim klasom społeczeństwa japońskiego. Kosode to pierwowzór dzisiejszego kimona, powstałego w okresie Edo.


Kimono współczesne

Od października do maja nosi się kimono uszyte z dwóch warstw materiału (awase). Zimą, od grudnia do lutego na kimono zakłada się płaszcz lub narzutkę haori. W czerwcu i we wrześniu nosi się hitoe, kimono uszyte z jednej warstwy materiału. Latem (w lipcu i sierpniu) zaś kimono z cienkiego, prześwitującego materiału lub yukate.


Rodzaje kimon

Kimona na oficjalne okazje:

męskie - kimono z herbami, haori oraz hakama (rodzaj spodni)
kobiece - noszone przez mężatki to tomesode, homongi i tsukesage

tomesode - czarne kimono z wzorem wzdłuż dolnego brzegu oraz herbem rodowym umieszczonym na rękawach oraz plecach
homongi - kolorowe lub białe, ze wzorem wzdłuż dolnego brzegu, czasem też na rękawie i zachodzącym na kołnierz
tsukesage - podobne do homongi, ale bez wzoru na rękawie noszone przez panny to furisode ? kimono z rękawami sięgającymi długości dolnego brzegu kimona, całe wzorzyste

Kimona na co dzień:

męskie - uszyte z tsumugi, ręcznie tkanej surówki jedwabnej; ostatnio noszone niemal wyłącznie przez mężczyzn uprawiających tradycyjne sztuki lub zawody.
kobiece - tzw. komon lub kimono uszyte z tsumugi; na letnie wieczory yukata


Kimona na uroczyste okazje:

Tomesode - strój mężatki na oficjalne okazje.
Czarne kimono z wzorem na całej szerokości wzdłuż dolnego brzegu kimona, z pięcioma herbami rodowymi (dwa z przodu na wysokości obojczyków, dwa na rękawach, jeden na plecach pod kołnierzem) do tomesode pas obi zawiązuje się w tzw. podwójne taiko (niju-daiko).
Furisode - ubiór noszony przez panny
Jest to wzorzyste kimono o rękawach sięgających do kostek, noszone przez niezamężne młode kobiety na specjalne okazje (wesela, uroczystości na Dzień Dorosłych itp.). Podstawowym wiązaniem obi do furisode jest fukura-suzume i bunko, ale oprócz tych wiązań stosuje się i wciąż opracowuje wiele nowych.
Strój panny młodej

Panna młoda zakłada na ślub furisode, a na to wierzchni płaszcz, tzw. uchikake. Uchikake było dawniej noszone przez żony zamożnych buke (rody samurajskie), obecnie jest to tylko strój panny młodej na uroczystość weselną. Uchikake jest długie i stosunkowo ciężkie, jego brzegi naturalnie się rozkładają i ciągną po ziemi.

Furisode, uchikake i wszystkie dodatki do stroju panny młodej są zwykle białe - ten kolor uważa się za najodpowiedniejszy na te okazje. Jeśli biała całość wydaje się monotonna, stosuje się kolorowe (najczęściej czerwone) uchikake.


Montsuki-hakama- kimono męskie

Ubiór męski na oficjalne okazje nazywa się monpuku i składa się z czarnego jedwabnego kimona z narzutką haori opatrzoną pięcioma herbami oraz spodni hakama (najczęściej z Sendai-hira, materiału w prążki tkanego w Sendai). Jest to również strój pana młodego.


Strój dziecięcy na shichi-go-san

Święto shich-go-san obchodzą 5-letni chłopcy oraz 3 i 7-letnie dziewczynki. Dzieci ubiera się odświętnie i prowadzi do świątyni, aby podziękować bogom za to, że dziecko zdrowo się chowa i pomodlić się o dalszą pomyślność.
Chłopcy noszą na tę okazję strój złożony z kimona, haori i hakama, taki sam jak dorosłych mężczyzn, ale z dłuższymi rękawami.
Dziewczynki 3-letnie są jeszcze zbyt małe, żeby zakładać kimono i ciężkie obi, zakładają więc kimono z lekkiego materiału przewiązane miękką szarfą.
Dziewczynki 5-letnie zakładają kolorowe kimono przewiązane wąskim pasem.


Wysłany: 09 Lip 2005 05:47 am
Sakura Haruno
Special Jonin
Dołączył: 06 Lip 2005
Posty: 95
Skąd: Bytom


Dedukuje to Shikamaru!! Bo jestem mu za jego dedykacje dźwięczna!!

Słówko o drzewach sakury

Niektóre kwiaty i drzewa mają dla Japończyków szczególne znaczenie. Kwiaty wiśni, które bardzo szybko opadają, są poetycką refleksją nad zmiennością tego świata.

Po japońsku wiśnia nazywa się SAKURA. Sakura odzwierciedla japońską duszę. To drzewo zakwita naraz olśniewającym kwiatem, po czym zaczyna przekwitać i opadać na ziemię. W nietrwałości kwiatów wiśni dopatrywano się buddyjskich symboli i znaczeń. W XIX wieku pisano, że kwiat ten, podobnie jak samuraj, gotów jest w każdej chwili na spotkanie ze śmiercią: dzisiaj zachwyca swoją urodą, a jutro bezsilnie opada na ziemię jak rycerz pod ciosem miecza.

Japończycy kojarzą z kwiatem wiśni życie ludzkie - marzą o takim życiu jak sakura: najpierw oślepiająco, energicznie, pięknie rozkwitające, a następnie - tak jak płatki tego kwiatu, olśniewające w swoim opadaniu.

I teraz wiemy, dlaczego Japończycy pracują tak ciężko aż do końca swoich ostatnich dni. Japończyk chce kwitnąć w swoim życiu tak pięknie jak sakura oraz zakończyć je - tak jak olśniewająco opadające płatki sakury.

Kwitnące wiśnie zwiastują nadejście wiosny. Aby uczcić nadejście wiosny, pod drzewami urządza się pikniki połączone z podziwianiem kwiatów wiśni. Ten bardzo lubiany przez Japończyków zwyczaj nazywa się "oglądaniem kwiatów" czyli HANAMI.

źródło: net


_________________
Zwariowana czarodziejka z Kraju Kwitnącej Wisni!!



Wysłany: 09 Lip 2005 03:41 pm
Kakashi Sensei
Genin

Dołączył: 08 Lip 2005
Posty: 390
Skąd: Z anime/mangi


Nie wiedziałem że aż tyle tego mają... . I to całkiem ciekawe, lubią tradycje chyba.


_________________
Kakashi Sharingan

>>>Shikamaru Team<<

>'>'>I only fight for myself and only love myself ... that's the only love i need.<'<'<




Wysłany: 09 Lip 2005 04:53 pm
Sakura Haruno
Special Jonin
Dołączył: 06 Lip 2005
Posty: 95
Skąd: Bytom

Słówko o szkolnictwie!

System szkolny:

Edukacja jest niezwykle istotna dla japończyków. Rodzice wydają średnio jedną trzecią swoich zarobków na edukację swoich dzieci. Szkoła podstawowa trwa 6 lat, gimnazjum 3 lata oraz szkoła średnia 3 lata. Dzieci znają już katakanę oraz hiraganę więc ich edukacja od początku mocno jest nastawiona na naukę Kanji. Zaledwie 2% uczniów kończy szkołę na gimnazjum, 40% dostaje się na studia. Połowa dziewczyn oraz prawie wszyscy chłopacy. <


Egzaminy na studia:

Aby dostać się na uniwersytety państwowe uczeń musi przejść przez egzamin narodowy, a później zdać egzamin z uczelni. Na uniwersytety prywatne wystarczy tylko egzamin przeprowadzony przez uczelnię. Egzaminy są przeprowadzane między styczniem a marcem. Jeśli się obleje, następny egzamin można wziąść po roku. Okres egzaminów często nazywa się shikenjigoku co w wolnym tłumaczeniu znaczy "egzaminacyjne piekło". Zdarzają się wypadki, że uczniowie nie wytrzumują presji i stresu i po prostu popełniają samobójstwo.


Uniwersyteckie życie:

Dla studentów rok nauki zaczyna się w kwietniu i kończy w styczniu bądź w lutym. Wakacje zaczynają się zazwyczaj w końcu lipca. Przerwa zimowa zazwyczaj jest bardzo krótka - 2 lub trzy dni.
Godzina lekcyjna trwa zazwyczaj od 90 do 100 minut. Wykłady z danego przedmiotusą zazwyczaj wykładane raz w tygodniu przez cały rok. Egzaminy są przeprowadzane zazwyczaj na koniec roku.
Uniwersytety nieczęsto posiadają akademiki. Uczniowie zazwyczaj mieszkają w domu, bądź też wynajmują sobie mieszkania.
Uniwersytety są płatne, ceny są bardzo wysokie. Zazwyczaj rodzice opłacają studia, czasem studenci pracują i zarabiają na siebie. Dostępne są także różnorakie stypendia.


_________________
Zwariowana czarodziejka z Kraju Kwitnącej Wisni!!


Wysłany: 09 Lip 2005 05:08 pm
Sakura Haruno
Special Jonin
Dołączył: 06 Lip 2005
Posty: 95
Skąd: Bytom


Słówko o samurajach!!

Słowo SAMURAJ znaczy "pełniący służbę", słowo BUSHI - "wojownik". Do XIX wieku żołnierzy określano w Japonii tym drugim słowem. Samurajowie mieli własną ziemię i mieszkali na niej, kiedy nie wojowali. Byli oni japońskimi odpowiednikami średniowiecznych europejskich rycerzy. Mieszkali w zamkach-miastach i byli specjalnie opłacani. Swój kodeks honorowy nazywali bushido, co oznacza "droga wojownika". Samuraje uważali, że są winni swym panom bezwzględne posłuszeństwo - stawiali je wyżej niż przyjaźń, a nawet więzy rodzinne. Samuraj musiał być zawsze czujny; w każdej chwili mógł ruszyć do walki na rozkaz swego pana, za którego gotów był oddać życie. Rzucał się w najgorętszy wir walki, pragnąc w ten sposób zdobyć sławę. Nie wycofywał się, dopóki nie dostał takiego polecenia i nigdy nie mógł dopuścić do tego, by wzięto go niewoli. Od prawdziwego samuraja wymagano doskonałości w sprawach honoru, zarówno na polu walki, jak i w życiu codziennym. Samuraj musiał umieć pisać, rozumieć poezję i znać tradycyjne tańce. Wszystkich samurajów uczono łucznictwa oraz walki na miecze. Byli oni doskonałymi jeźdźcami i bardzo dbali o swe konie. Posiadali też umiejętność prowadzenia walki wręcz. Honor cenili ponad wszystko, gotowi byli raczej oddać życie niż poddać się na polu walki. Samuraj, który utracił w ten sposób honor rycerski, kiedy samuraj czuł, że zachował się niegodnie popełniał rytualne samobójstwo (seppuku), rozcinając sobie brzuch. Po przebiciu sobie brzucha przez samuraja, jego przyjaciel (lub rodzaj sekundanta zwanego kaishaku) błyskawicznym ruchem specjalnie zaostrzonego miecza (najczęściej była to katana) ścinał mu głowę. Samuraj popełniał też samobójstwo, gdy istniała obawa, że dostanie się do niewoli lub gdy polecenie wydane mu przez pana kłóciło się z jego sumieniem. Miecze do popełniania seppuku były przepięknie zdobione: rękojeść często pokrywano rybią łuską, zaś pochwę zdobił lakier, szlachetne kamienie i cenne kruszce.


_________________
Zwariowana czarodziejka z Kraju Kwitnącej Wisni!!




Wysłany: 09 Lip 2005 05:10 pm
Sakura Haruno
Special Jonin
Dołączył: 06 Lip 2005
Posty: 95
Skąd: Bytom


Słówko o architekturze!!

Godną uwagi cechą japońskiej architektury jest zgodne współistnienie wszelkich stylów - od tradycyjnych, przekazywanych z pokolenia na pokolenie, do nowoczesnych, wykorzystujących najnowocześniejsze zdobycze techniki.



Architektura świątyń.

Jedną z najstarszych form architektonicznych zachowanych w Japonii do dziś jest architektura świątyń. Nie bez znaczenia są tu wpływy buddyzmu. Buddyzm, który dotarł do Japonii z Chin w VI wieku, wywarł poważny wpływ na architekturę japońską. Architektura buddyjskich świątyń, imponująca zarówno z uwagi na użyte materiały budowlane, jak i skalę architektoniczną, symbolizowała wielkość kontynentu. Przybytek, w którym znajduję się posąg Daibutsu (Wielkiego Buddy) w Świątyni Todaiji w Nara, (zdjęcie na następnej stronie) którego budowlę zakończono w VIII wieku, jest największą drewnianą budowlą na świecie.



Budowa zamków.

Wiele zamków wzniesiono w Japonii w XVI wieku, kiedy to japońskim społeczeństwem zawładnął duch walki. Choć budowane jako bazy wojskowe, zamki pełniły także ważną rolę w okresie pokoju, będąc symbolem prestiżu możnowładcy i ośrodkiem administracyjnym. Dlatego też projektowano je mając na względzie nie tylko cele militarne, ale również aspekty estetyczne. Szereg zamków zachowało się w miastach Japonii do dziś. Być może najbardziej imponującym z nich jest zamek Himeji (trzecie zdjęcie poniżej), często porównywany do białej czapli z uwagi na swe harmonijne piękno.



Rozwój nowoczesnej architektury

Wraz z szybkim rozwojem gospodarczym pojawiło się zapotrzebowanie na nowe techniki budowlane potrzebne do wznoszenia fabryk, urzędów, pomieszczeń biurowych, a nawet rezydencji. Kiedy Japonia weszła w okres modernizacji i westernizacji, budowle z uwzględnieniem zachodnich wzorów stawały się coraz bardziej popularne. Ostatnio jednak pojawiła się tendencja zmierzająca do wyrażania tradycyjnych, japońskich form przy pomocy nowoczesnej techniki i materiałów. Oprócz wysokich i nowoczesnych biurowców dużych miast, ciągle możemy znaleźć miejsca gdzie tradycyjne kształty architektury japońskiej dominują w krajobrazie i co ważniejsze – są pielęgnowane.


_________________
Zwariowana czarodziejka z Kraju Kwitnącej Wisni!!


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum NARUTO WORLD FOREVER Strona Główna -> Japonia Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Back to Top              
fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Jenova Template © digital-delusion.com
Powered by phpBB © 2001, 2002 phpBB Group

Regulamin